Magnaður lestur

Ég lauk við að lesa handrit í gærkvöldi. Venjulega blaðrar maður ekki um svoleiðis en ég get ekki orða bundist. Þetta var nútímalegasta íslenska skáldsaga sem ég hef lesið um langa hríð. Mér fannst aftur eins og íslenskar bókmenntir væru í sambandi við samtímann og næðu að gera honum betri skil en pistlahöfundar, vísindamenn og bloggarar. Þar sem þetta er ekki auglýsing um væntanlega jólabók, heldur einfalt fagnaðarandvarp yfir því að enn skuli vera skrifaður alvöru skáldskapur á Íslandi, óþægilegur, harðneskjulegur og fallegur skáldskapur um þessa furðulegu tíma, treysti ég mér eiginlega ekki til að segja hvaða höfundur þetta var.

En hann er fæddur á ofanverðum áttunda áratug síðustu aldar, hóf feril sinn sem ljóðskáld og hefur skrifað nokkrar skáldsögur. Honum hefur verið hampað, en í raun var allt sem hann gerði tilhlaup að þessu sem hann tilreiðir nú. Ég hélt að hann væri að breytast í tamið lukkudýr yngstu skáldakynslóðarinnar en nú slítur hann taumana og rásar fram eins og óður kappreiðahestur.